Álfheiður Björnsdóttir f. 15. feb. 1931 að Hrappsstöðum í Víðidal V. Hún. Hún lést á Hjúkrunarheimilinu Vífilsstöðum  25. okt. s.l.   Foreldrar hennar voru: Hjónin  Björn Ingvar Jósefsson  f. 11. sept. 1896  d. 4. ágúst  1971 og k.h. Sigríður Jónsdóttir f. 29. mars 1982  d. 29. nóv. 1972.   Álfheiður var  níunda í röð ellefu barna   þeirra. Systkini Álfheiðar:  1) Tryggvi f. 29. maí  1919 d. 21. mars. 2001. 2) Guðrún Ingveldur  f. 1. feb. 1921 d. 28. nóv 2001. 3)  Óskírð stúlka f. 16. nóv. 1922  d. 3. jan. 1923.  4) Jósefína f. 31. mars 1924.  5) Bjarni Ásgeir  f. 15. ágúst 1925  d. 19 ágúst 2011.  6) Sigurvaldi f. 21. feb. 1927 d. 16. ágúst 2011.  7)  Steinbjörn  f. 22. sept. 1929.   8) Guðmundína Unnur f. 15. feb. 1931 (tviburasystir Álfheiðar). 9)  Sigrún Jóney. f. 18. júní  1933.  10) Gunnlaugur f.  24. mars. 1937.  Uppeldissonur Björns og Sígriðar:  Ásgeir  J.  Meldal  f. 27. maí 1940.

Tveggja ára var Álfheiður tekin í fóstur af hjónunum að  Fitjum í Fitjárdal,  þeim  Árna V. Gíslasyni f. 10. júní 1871  d. 25. okt. 1934 og Sigríði  Guðmundsdóttur f. 11. júní 1871  d. 4. feb. 1960. Fáum árum síðar tóku við fóstri hennar:  Jóhannes Pétur  f. 30. jún. 1911 d. 12. ágúst 1981  sonur Árna og Sigriðar, bóndi að Fitjum  og kona hans Kristín Ásmundsdóttir f. 26. júlí 1912  d. 10.  mars 1980. Börn Jóhannesar og Kristínar, uppeldissystkini Álfheiðar:  1) Halldór Vilberg f. 28. okt. 1937 d. 29. des. 2007.  2) Árný Sigríður f. 22. mars 1939 d. 27. júní 1988.  3)  Ásbjörn Þór f. 24. júní 1942  d. 30. júní  1991.  4) Þorgeir f. 23. ágúst 1945.  Hjá Árna og Sigríði á Fitjum ólst upp Jóhann Benediktsson f. 15. jan. 1919 d. 31. jan. 1999 sem Álfheiður leit ætíð á sem bróður sinn.

Hinn 13 maí 1950 giftist Álfheiður Sigmundi Jónssyni f. 2. okt. 1917 á  Giljalandi í Miðfirði d. 12. jan. 1988.  Þau eignuðust fjögur börn:  1) Jóhanna Sigríður. f. 16. apríl 1951  gift Eiríki Hjaltasyni f. 12. maí 1947.  Synir þeirra: a) Kristinn Helgi f. 27. mars 1969 m.1: (skildu) Ágústa Jónsdóttir f. 8. maí 1971 eiga þau þrjú börn, m.2: Michalina Kaminska f. 20. ágúst 1983 eiga þau 3 dætur. b) Heiðar Sigmar f. 31. mars. 1972 m.1: (skildu)  Anja Maria Zillke f. 12. des. 1963 eiga þau tvær dætur, m.2: Aneta Drzazgowska f. 25. júlí 1983. c) Hjalti Óli f. 24. okt. 1980 d. 14. ágúst 1998. 2) Birna Jóna f. 14. júní 1953 m.1: (skildu) Sigtryggur Snorri  Ástvaldsson f. 20. ágúst 1945 d. 20. júní 1996. Dætur þeirra: a) Guðrún f. 1. jan 1972. m: Þröstur Ríkarðsson f. 16. apríl 1966 og eiga þau  þrjú börn.  b) Anna María f. 27. des. 1974 m: (skildu) Bjarki Guðlaugsson f. 18. október 1969 eiga þau þrjú börn. m.2: (skildu) Ingólfur Helgason f. 1. mars 1957. 3) Kolbrún Sigríður f. 9. ágúst 1960 m: Jón Torfason f. 2. mars. 1958.  Dætur þeirra a) Bryndís Ósk f.  27. des. 1983 m: Bragi Rúnar Axelsson f. 9. febrúar 1981 og eiga þau tvö börn.  b) Dagbjört Ásta f. 18. júlí 1986 og Torfey Rós f. 8. sept. 1993.  4) Kristján Pétur f. 2. des. 1968 m:  María Ingvadóttir f. 24. júli 1968. Börn þeirra: a) Auður Sif f. 7. des. 1992,  Ingvi Snær f. 24. nóv. 1995 og Sigmundur Kári f. 30. des. 2006.

Álfheiður og Sigmundur hófu  búskap  að Bjargshóli í Miðfirði og bjuggu þar um árabil.  Árið 1955 flytja þau í Garðahrepp, Garðabær og bjuggu  alla tíð að Hörgatúni 11.  Um árabil  voru þau  með hænsabú í Garðahreppi. Álfheiður var húsmóðir alla tíð, en eftir að  börnin fóru að flytja að heiman starfaði hún við heimilshjálp í Garðabæ og einnig við ræstingar á Landspítalnum.  Útför Álfheiðar fer fram frá Garðakirkju í dag föstudaginn 2. nóv.  hefst athöfnin kl. 13.00.

Minningarorð um Álfheiði Björnsdóttir

(MINNA Á ERFIDRYKKJUNA Í GARÐAHOLTINU) 

,,Elsku amma og langamma. Okkur langar til að segja bless að þessu sinni og þakka þér fyrir marga góða gullmola og gleðistundir sem við áttum með þér hér á Íslandi sem og nokkra ógleymanlega daga í Þýskalandi.

Ekki hefðum við getað hugsað okkur elskulegri ömmu en þig. Hugur okkar er og verður hjá þér. Láttu þér líða vel þar sem þú ert núna og skilaðu kveðju frá okkur til þeirra sem þar eftir þér bíða.”

Álfheiður Björnsdóttir fæddist 15. febrúar 1931 að Hrappstöðum í Víðidal.  Bærinn stóð innst í dalnum en er nú farinn í eyði.  Foreldrar hennar voru hjónin Björn Ingvar Jósefsson og Sigríður Jónsdóttir og var Álfheiður níunda í röð ellefu barna þeirra.  Elstur var sonurinnTryggvi fæddur árið 1919, þá kom Guðrún Ingveldur og ári síðar stúlkubarn sem lést í frumbernsku. Jósefína var næst, þá Bjarni Ásgeir, Sigurvaldi og Sveinbjörn.  Tvíburasystir Álfheiðar er Unnur en yngst eru systkinin Sigrún Jóney og Gunnlaugur sem fæddur er árið 1937.  Þá eignuðust þau Björn og Sigríður einn uppeldisson sem Ásgeir J. Meldal heitir, en hann var fæddur 1940.  Auk Álfheiðar eru þau Tryggvi, Guðrún Ingveldur, Bjarni Ásgeir og Sigurvaldi einnig fallin frá og við blessum minningu þeirra á útfaradegi. 

Foreldrar Álfheiðar voru með hefðbundinn búskap og lífsbaráttan var hörð, enda  fyrir mörgum börnum að sjá.  Þegar Álfheiður var aðeins tveggja ára gömul tóku foreldrar hennar þá afdrifaríku ákvörðun að gefa hana frá sér, eina úr þessum stóra systkinahópi.  Það var ekki óalgengt hér áður fyrr að foreldrar með mörg börn gerðu slíkt, enda ekki komin þekking á því hvaða áhrif slíkt hefur á barnssálina.  En í dag vitum við að það getur verið afar flókið að vera eina barnið sem er gefið og í tilfelli Álfheiðar var ofan í kaupið verið að aðskilja tvíbura. Það voru hjónin Árni V. Gíslason og Sigríður Guðmundsdóttir að Fitjum í Fitjárdal sem fóstruðu litlu stúlkuna. Jóhann Benidiktsson f. 1919 d.1999 var einnig tekinn í fóstur að Fitjum til Árna og Sigríðar en Álfheiður leit ætíð á hann sem bróður sinn.  Fáum árum seinna tók sonur þeirra Jóhannes Pétur og eiginkona hans Kristín Ásmundsdóttir við uppeldinu og þar eignaðist Álfheiður fjögur uppeldissystkini,  þau Halldór Vilberg, Árnýju Sigríði, Ásbjörn Þór og Þorgeir sem er einn eftirlifandi af þeim systkinahópi. Þau bjuggu á hálfri jörðinni á móti Guðmundi bróður Jóhannesar. Guðmundur átti 3 börn, Árna Sigurð, Vilberg og Huldu sem Álfheiður leit einnig á sem uppeldissystkini sín.  Minnumst við einnig með þakklæti þeirra sem farin eru úr þessum systkinahópi hér í dag. 

Álfheiður ólst upp við gott atlæti hjá Jóhannesi Pétri og Kristínu birtist ekki síst fram í því að hún lét son sinn heita Kristján Pétur í höfuðið á þeim þegar hann fæddist, sem er mikill virðingarvottur.  Þegar horft er yfir líf Álfheiðar blasir við að henni hefur verið kennt frá blautu barnsbeini að vinna og bjarga sér enda var hún sístarfandi alla tíð og hlífði sér hvergi.  Skólagangan var ekki löng og var fólgin í hinu hefðbundna barnaskólaprófi en hins vegar fólst mikil menntun í að rækta jörðina og læra til verka í útiverkum og heimilishaldi, enda sendi Álfheiður dætur sínar í sveit að Fitjum því hún vissi að þar myndu þær svo sannarlega læra að iðja og starfa og kynnast kostum íslenskrar sveitmenningar. 

Þann 13. maí árið 1950 gengu þau Álfheiður og Sigmundur Jónsson frá Giljalandi í Miðfirði í heilagt hjónaband.  Þau eignuðust fjögur börn. Elst er Jóhanna Sigríður fædd árið 1951, Birna Jóna kom tveimur árum síðar, þá Kolbrún Sigríður árið 1960 en yngstur er Kristján Pétur fæddur árið 1968.  Álfheiður og Sigmundur hófu búskap að Bjargshóli í Miðfirði og bjuggu þar um árabil.  En árið 1955 brugðu þau búi og fluttu í Garðahrepp eins og Garðabær var nefndur þá.  Þar áttu þau heimili sitt alla tíð að Hörgatúni 11 og því má segja með réttu að Sigmundur og Álfheiður hafi verið í hópi frumbyggja í Garðahreppi.  Byggingarsaga hússins lýsir frumlegri hugsun og sterkri sjálfsbjargarviðleitni því fyrst grófu þau fyrir grunni og steyptu hann upp en fluttu svo hús í heilu lagi úr Kópavoginum og settu ofan á grunninn. Er fram liðu stundir kom viðbygging við húsið sem jók á rými vaxandi fjölskyldu.  Um leið og bændurnir úr Miðfirðinum fluttu á mölina settu þau upp hænsnabú við heimilið og þegar komið var að húsinu á Hörgatúninu var þar myndarlegur bílskúr sem ekki hýsti bíla heldur hænsn sem er líka miklu gagnlegra, og þessu samvinnuverkefni fjölskyldunnar var sinnt af alúð til að skapa aukatekjur fyrir heimilið.  Sigmundur sá um hænsnin að mestu og hélt við húsinu, en Álfheiður þreif og  pakkaði eggjunum.  Svo fóru þau með egginn í sölu heim á hlað kaupenda og fastra kúnna.  Og auðvitað fóru börnin strax að hjálpa þegar þau höfðu aldur og vit til og eiga þau margar minningar tengdar öllu stússinu sem tengdist því verkefni að koma eggjunum heilum til kaupendanna sem var að sjálfsögðu vandaverk og því þurfti að hafa hugann við verkið.  Einn daginn var Sigmundur  svo búin að útvega sér stórt þríhjól til að flýta fyrir eggjaflutningunum. Vakti hjólið jákvæða athygli bæjarbúa og eftir andlát hans létu börnin gera upp þennan góða fararskjóta og gefa hann Garðabæ og var hjólið lengi til sýnis á bæjarskrifstofunum.  

Auk þessa starfaði Sigmundur sem verkamaður hjá Garðabæ í 23 ár og það voru fáir bæjarbúar sem þekktu hann ekki.  Það var farið með eggjasendingarnar til fólks á kvöldin og fyrir jólin var mikið að gera í Hörgatúninu, því allar húsmæður í Garðahreppnum vildu fá sem mest af eggjum í smákökubaksturinn og því þurfti að gæta alls réttlætist á helgri hátíð.  Sá Álfheiður þá um að skammta í skálar sem voru merktar húsmæðrunum  og sá jafnframt til þess að allt kæmist rétt til skila því hún skildi stöðu þeirra vel enda mikil afbragð húsmóðir og kokkur sjálf.  

Jafnframt er þess minnst hve framsýn hún var varðandi matargerð og næringu.  Minnast börnin hennar þess hvað hún lagði mikla áherslu á það að þau borðuðu grænmeti og ávexti, svo áttu þau að taka inn lýsi og vítamín á hverjum morgni.  Kristján Pétur minnist þess að þegar aðrir strákar fengu dót eða eitthvert gúmmulaði í skóinn fyrir jólin þá fékk hann mandarínu, jólasveininn hans hafði alltaf hollustu í fyrirrúmi.  

Á þeim árum er börnin voru að vaxa úr grasi fór mikill tími í matargerð hjá Álfheiði því hún vann allan mat frá grunni.  Agúrkur voru soðnar niður og líka tómatar, slátur var tekið á haustin, kjöt saltað í tunnu að sveitasið og svo mætti lengi telja.  Og engin bakaði betri eða fleiri pönnukökur í Garðahreppi en Álfheiður, það vissi nágranni hennar sr. Bragi Friðriksson sem var duglegur að húsvitja í Hörgatúninu og hafði þá presturinn jafnan orð á því að engin bakaði betri pönnukökur en frú  Álfheiður. 

Svo hafði hún líka græna fingur og var óþreytandi að rækta og skapa í garðinum.  Álfheiður var snillingur í því að koma blómum til og svo voru ræktaðar kartöflur og jarðaber og meira að segja vínber í litla garðskálanum. Undi Álfheiður sér í garðinum og virtist einu gildi hvort sól skein eða rigndi úr lofti.  

Þrátt fyrir það ríkulega heimilishald sem þegar hefur verið lýst er ekki búið að nefna það sem var sérstök náðargjöf Álfheiðar en það var handverkið sem hún hafði umleikis alla tíð.  Þegar börnin voru lítil hafði hún saumað á þau allar flíkur, en útsaumur var þó hennar aðal gleði og áhugamál.  Einkum var það krosssaumurinn sem hún einbeitti sér að og svo ýmislegt annað eins og harðangur og klaustur.  Þá málaði hún líka á dúka og þar birtust hennar listrænu hæfileikar.  Heimilið var vettvangur Álfheiðar, enda var hún heimakær og sóttist ekki eftir miklu félagslífi.  Hún var gestrisinn og naut þess að taka móti þeim sem bar að garði en sjálf fór hún ekki svo víða.  Sigmundur hafði miklu frekar þörf fyrir að taka þátt í félagslífi. 

Höfuð einkenni Álfheiðar var dugnaður hennar og ósérhlífni til verka. Enda var það þannig þegar börnin komust á legg og heimilishaldið minnkaði að hún fór að starfa við ræstingar á Landspítalanum og við heimilishjálp í Garðabæ.  Þar eignaðist hún mikið af góðum kunningjum sem kunnu að meta samvistir við hana.  

Í upphafi árs 1988 urðu þau ótíðindi að Sigmundur fékk heilablóðfall þar sem hann var að störfum þá orðin 70 ára gamall. Fáum dögum síðar, þann 12. janúar kvaddi hann lífið.  Þá var Álfheiður aðeins 56 ára að aldri og yngsta barnið, sonurinn Kristján Pétur, aðeins 19 ára gamall.  Við tók erfiður tími í lífi Álfheiðar þar sem reyndi á trú hennar og þolgæði. En Álfheiður var alla tíð mjög trúrækin manneskja og það hefur örugglega verið henni styrkur á 

 tímamótum sem mörgum öðrum.  Þá lifði hún líka mikla raunatíma ásamt fjölskyldunni allri þegar dóttursonurinn Hjalti Óli lést tíu árum eftir afa sínum.  En hann ásamt fleirum af ömmubörnunum hafði verið mikið inni á heimili hennar og í góðum tengslum við ömmu sína.  Álfheiður kunni að meta nálægðina við ungviðið og hafði mörgu til hinna ungu að miðla.  Hélt hún jafnan á lofti góðum gildum og lagði höfuð áherslu á mannkærleika við afkomendur sína sem svo sannarlega gátu tekið mark á orðum hennar því sjálf gerði hún allt sem hún gat til að hlúa  að sínu og sínum.  Sárnaði henni við fólk gat hún verið langrækin og lengi að byggja upp traust að nýju, en engum duldist að hún vildi öllum hið besta. Hún gerði sér ekki mannamun og ræktaði með sér létta og góða lund.  Fjórum sinnum fór Álfheiður með fólki sínu til útlanda og það var henni mikil upplifun og uppörvun sem hún geymdi í hjarta sínu. 

Í dag kveðja börnin hennar fjögur, tengdabörnin þrjú, ömmubörnin 10 og langaömmubörnin 16 með virðingu og þökk.  Hún lagði þeim öllum margt gott til og þau eiga henni margt að þakka.  Já, öll kveðjum við með virðingu og þökk og segjum: ,,Álfheiður, far þú í friði, friður Guðs þig blessi. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Amen.

 ATH! Vantaði- Jóhann Benidiktsson f. 1919 d.1999, sem hún leit ætíð á sem bróður sinn en hann var einnig tekinn í fóstur að Fitjum til Árna og Sigríðar. Einnig vantaði 3 uppeldissystkyni 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Álfheiður Björnsdóttir

Útför

Ertu með minningargrein?